Bruiloftsblog!

Nu iedereen weer veilig thuis is (bijna, Vincent z’n nichtje uit Canada is hier nog) en wij ook weer wat zijn bijgekomen is het tijd voor de bruiloftsblog !

De laatste dagen (want ik ga geen anderhalf jaar voorbereiding navertellen) waren hectisch, een vriendin van mij had al gewaarschuwd dat de laatste twee weken « een hel » waren maar dat de dag zelf alles goedmaakte en dat klopt ook. Omdat ik toch donderdag en vrijdag op de feestlocatie moest zijn om de gasten te ontvangen hebben we toen gelijk de zaal maar versierd. Dan weet je ook dat anderhalf jaar voorbereiding niet in één middagje in die zaal hangt/staat/ligt, maar het is gelukt. Tussendoor moest Vincent nog allerlei andere dingen regelen (gâteau à la broche ophalen, zijn deel van de gasten ontvangen). Ook dat ging goed en vrijdagavond hadden we eindelijk tijd om even bij te komen tijdens het avondeten, ik met een stuk of 12 gasten uit Nederland bij de feestlocatie en Vincent met 1 van zijn getuigen en diens vrouw bij ons thuis. We hebben de traditie gerespecteerd om de nacht voor de bruiloft niet samen te slapen.

Zaterdagochtend moest ik om half negen al bij de kapper zijn, en daarna heeft Monica mij opgemaakt en hebben mama en Lisanne geholpen met aankleden. Ondertussen moest Vincent de bloemen ophalen, een deel ervan naar iemand van de kerk brengen, het bruidsboeket bij ons afgeven en daarna zelf in de kleren…We hebben wat afgesmst ‘waar ben je nu’ ‘ik ben bijna klaar ik ga zo oversteken’ want de kapper was tegenover ons huis en hij wilde mij niet zien vantevoren….. Rond kwart over tien kwam de fotograaf, de auto met chauffeur stond al in onze tuin bij de brug en toen konden we vrij vlot naar beneden voor de laatste instructies en een paar testfoto’s. Vincent smste al of we aan de borrel zaten maar die mocht even later ook naar beneden komen. Voor ‘de ontdekking’ hadden we iets speciaals bedacht, Audrey (een van Vincent z’n nichtjes uit Canada) en Monica hielden een groot laken vast, ik stond aan de ene kant en Vincent zou aan de andere kant komen. De fotograaf telde tot drie en toen lieten ze het laken vallen. Het was erg spannend, omdat we elkaar in het begin al wel konden horen maar nog niet konden zien. Ondanks dat ik de losse delen van Vincent z’n kostuum wel had gezien was ik toch benieuwd hoe alles hem zou staan, en hij had natuurlijk van mijn jurk nog niets gezien behalve en lapje stof van 10 cm voor de kleur… Het was een heel bijzonder moment en we vonden van elkaar dat we er heel erg mooi uitzagen. Na de foto’s in de tuin en bij de brug gingen we met de auto naar Layoule, en park vlakbij ons huis. Daar hebben we ook nog foto’s gemaakt (op de oude brug, onder de bomen met een parasol) maar op het eind begon het wat te regenen dus zijn we snel terug naar de auto gegaan. Ik was erg bang dat mijn haar en mijn jurk nat zouden worden, maar het viel uiteindelijk mee. Thuis hebben we wat gegeten en gedronken, al kreeg ik van de zenuwen niet erg veel naar binnen, dus hebben we maar wat cake in een zakje gedaan voor later op de dag.

Rond kwart over één gingen we naar het gemeentehuis, waar al veel mensen (met paraplu’s) op ons stonden te wachten. Het was erg leuk om te zien dat al die mensen voor ons kwamen, al vond ik het wel sneu dat ze in de regen moesten wachten. Binnen hield de burgemeester een korte toespraak en werd het burgerlijk huwelijk gesloten. We hebben op de drempel van het gemeentehuis nog wat foto’s gemaakt met de burgemeester en toen zijn we naar de kerk gegaan. Het regende nogsteeds licht. Onderweg werd er veel getoeterd en gezwaaid, het was erg grappig om helemaal vooraan de stoet te rijden. We waren te vroeg bij de kerk dus heb ik lekker in de auto zitten wachten, het was intussen wel droog maar het was erg koud. Op de parkeerplaats stonden veel mensen te kletsen en we hoorden af en toe het orgel want ze waren nog aan het repeteren. Tegen kwart voor drie zijn we naar de ingang gegaan, waar we onder andere begroet werden door de pastoor.
Na de binnenkomst op muziek (eerst Vincent met z’n moeder, toen ik met m’n moeder) begon de dienst. De vertalingen in het boekje en door Anna en Annelies werden erg op prijs gesteld. De pastoor verklaarde later dat hij zich net de paus voelde « want bij de paus vertalen ze ook altijd alles ». Vincent heeft tijdens de dienst nog veel mensen weten te verbazen, hij heeft het ‘Grand Salve’ gezonen (en gezang voor Maria) en veel mensen wisten blijkbaar niet dat hij eigenlijk best goed kan zingen….Bij het uitgaan van de kerk was er bellenblaas, het zag er heel mooi en vrolijk uit. De borrel deden we in verband met het weer toch maar binnen, het was wel droog maar koud en het waaide. De groepsfoto’s hebben we eerst buiten gedaan maar ik kreeg het heel koud en toen zijn we binnen verder gegaan. Omdat ik op alle groepsfoto’s moest heb ik niet veel tijd gehad om met iedereen te kletsen, dat was wel jammer. Het voordeel van bruid zijn is wel dat je alles aan iedereen kunt vragen : wil je drinken/eten halen, wil je Vincent zoeken etc. Met de jurk aan en het bruidsboeket in je hand kun je verder ook vrij weinig, maargoed. Op het eind werd het wat rustiger en kon ik ook met een aantal vriendinnen nog wat nakletsen. De pastoor kwam (na de andere bruiloft in dezelfde kerk) ook nog langs, hij had alle bloemen die aan de kerkbanken zaten in een vaas gedaan, met een Friese vlag prikkertje erin ! Daar moest ik heel erg om lachen.

We hebben met de laatste aanwezigen rond een uur of zeven alles opgeruimd (de slingers zaten zo goed vast dat ze met een aansteker doorgebrand moesten worden…we hadden geen schaar) en toen zijn we naar de feestlocatie gegaan. Daar hebben we een deel van de gasten weer getroffen (sommigen waren alleen uitgenodigd voor de borrel na afloop van de kerkdienst) en met een man of zestig een hele gezellige en feestelijke avond gehad. De pastoor is ook blijven eten, hij heeft met diverse mensen zitten kletsen en wij waren heel erg blij dat hij wilde blijven eten. We hebben gelijk van de situatie gebruik gemaakt om de maaltijd te laten inzegenen, toen moest ik zelf nog aan het werk om te vertalen haha. De openingstoespraak van Vincent heb ik ook vertaald en toen konden we het buffet openen. Iedereen vond het erg lekker en er werd gezellig gekletst. Om de lange Franse maaltijd niet te lang en te saai te laten worden voor de Nederlanders hebben we er voor het hoofdgerecht een animatie-activiteit tegenaan gegooid : we hebben alle gasten een traditionele dans uit de Aveyron geleerd. (Voor de geïnteresseerden, het heet ‘brise-pieds’ -breek je voeten- en je doet vijf passen naar rechts, vijf naar links, weer vijf naar rechts, dan een halve draai naar links, een halve draai naar rechts en dan een hele draai. Tussendoor klap je een paar keer ergens in je handen en dit alles gaat steeds sneller. Youtube heeft er video’s van). Het was heel erg leuk om te zien hoe fanatiek iedereen meedeed, met een bruidsjurk is het wel een stuk lastiger maar we hebben erg gelachen. Daarna wisten we zeker dat iedereen -weer- genoeg trek had en de aligot er wel in zou gaan. Aligot is een traditioneel gerecht uit de Aveyron, gemaakt van aardappelpuree en kaas. Om te laten zien dat de aligot klaar is om op te eten had de kok de grote pan in de zaal gezet en moesten Vincent en ik met een houten lepel de aligot omroeren en dan de lepel heel hoog optillen en de aligot naar beneden laten glijden in een lange dunne draad. Je laat dan zien dat er geen klontjes meer in zitten. Het was erg leuk om dat eens te doen en het publiek vond het ook erg leuk. Daarna vond iedereen het gelukkig ook erg lekker